Happy Ever After [Zaczarowana]

Radosny śpiew uderzył w Morgan już od progu, co oznaczało, że księżniczka była w domu. Świetnie. Rzuciła torbą i kopniakiem ściągnęła buty. Chciała natychmiast zaszyć się w swoim pokoju, ale Giselle zdążyła ją dopaść.

– Morgan! Jak było w szkole? – zapytała z tym swoim wnerwiającym uśmiechem przylepionym do twarzy.

– Normalnie – warknęła Morgan, próbując przecisnąć się między ramieniem macochy a ścianą korytarza.

– Ojej, a co to za humorek? – Giselle zrobiła zatroskaną minę.

– Normalni ludzie miewają czasem zły humor, wiesz? To u nas nic niezwykłego.

– Wiesz, tam, skąd pochodzę… – zaczęła spokojnie Giselle swoim moralizatorskim tonem, ale Morgan wyminęła ją i usiadła przy wyspie kuchennej. Naprawdę nie miała na to ochoty, jednak księżniczka tak łatwo nie odpuszczała. – Słuchaj, Morgan, naprawdę nie rozumiem…

– Niczego nie rozumiesz! Nie umiesz nawet zapłacić rachunku! Nie wiem, co jest z tobą nie tak, ale to coś naprawdę poważnego i uwierz mi – Morgan zrobiła stosowną pauzę – w prawdziwym świecie nie ma zaczarowanych lasów i zamków, a książęta nie jeżdżą na białych koniach w poszukiwaniu dam serca.

– Ależ jeżdżą! – zaprzeczyła energicznie Giselle. – Twój ojciec akurat spadł mi z dachu, ale to takie jego hobby.

– Daruj sobie, bo zaraz zwymiotuję.

Giselle ściągnęła brwi i zrobiła zatroskaną minę.

– Morgan, co się z tobą stało? – zapytała cicho. – Nie poznaję cię. Gdzie jest ta dziewczynka, która wyszykowała mnie na bal?

– Dorosła. Może ty też powinnaś.

Morgan wstała od stołu i wyszła, trzaskając drzwiami. Giselle została sama. Zrezygnowana osunęła się na kanapę. Chwyciła komórkę, żeby odczytać ostatniego smsa od Roberta. Pytał, czy wszystko w porządku i obiecywał, że to ostatnia konferencja, na jaką wyjeżdża, ale Giselle nie odpisała. Nie potrafiła kłamać. Wiedziała, że czekanie na Morgan nie ma sensu, jednak nie umiała zająć się żadną pracą, dlatego przez cały dzień tylko wyglądała przez okno i wychodziła na korytarz. Po trzech godzinach zaczęła płakać. Tęskniła za Morgan i nie potrafiła poradzić sobie z rozpadliną, która wyrosła między nimi. Nie potrafiła być już dla niej mamą, a wiedziała, że nastolatka jej potrzebuje. Ich konflikt był też kolejnym powodem, dla którego Giselle dalej nie do końca przystosowała się do tego świata. Trudności przede wszystkim sprawiało jej zrozumienie, jak działają niektóre przedmioty. Jakim cudem mikrofalówka nie jest magiczna?!

Słowa Morgan brzęczały Giselle w głowie, łzy płynęły po jej twarzy coraz gęściej. Nie szlochała jednak i nie pociągała nosem. W mieszkaniu było zupełnie cicho, poza brzęczeniem sprzętów elektronicznych (w tym magicznej mikrofalówki). Wiedziała, że pogardliwie za plecami nazywa ją Księżniczką, co wcale nie wydawało się Giselle wyjątkowo zabawne. Obwiniała się za taką, a nie inną sytuację.

Wtedy zadzwonił telefon.

Pani Philip?

Wypadek.

Samochód.

Proszę przyjechać.

Stabilny.

Kiedy zjawiła się w szpitalu, była już chodzącą katastrofą. Pielęgniarki wzdrygały się na jej widok, ale to nie miało znaczenia. Liczyła się tylko Morgan.

Wpadła na salę, gdzie jej mała córeczka leżała przypięta rurkami do pipczącej maszyny. Oczy miała zamknięte i wyglądała, jakby spała. Giselle zakryła sobie usta dłonią i ostrożnie podeszła do łóżka. Z jakiegoś powodu krzesło już na nią czekało, więc usiadła na nim. Delikatnie chwyciła dłoń Morgan i zaczęła głaskać ją po głowie.

– Wiem, że nie lubisz już bajek – wyszeptała – ale znam jedną, którą być może chciałabyś dzisiaj usłyszeć. Opowiada o księżniczce, która wybrała się na piękny bal tutaj, w sercu Nowego Jorku. I chociaż bardzo chciała, nie udało jej się przetańczyć całej nocy ze swoim księciem, ponieważ zła królowa rzuciła na nią klątwę. – Zrobiła pauzę. – Księżniczka zapadła w sen. Śniły jej się okropne rzeczy, prawdziwe koszmary, wiesz? Śniło jej się, że ci, których kocha, cierpią. Na szczęście jej książę uratował ją pocałunkiem prawdziwej miłości. I to była najpiękniejsza chwila w życiu tej księżniczki, bo zrozumiała, że gdyby nie klątwa, nigdy nie odnalazłaby swojego księcia. Czasem potrzebujemy porządnego deszczu, żeby pozbyć się tych burzowych chmur z życia, wiesz? Będzie lepiej, Morgan. Mam nadzieję, że śpisz spokojnie i kiedy się obudzisz, będziesz naprawdę, naprawdę szczęśliwa. Nawet jeśli to oznacza, że nie mogę być tego szczęścia częścią. Zasługujesz na swoje własne I żyli długo i szczęśliwie.

Giselle pocałowała Morgan w czoło i otarła łzy wierzchem dłoni. Mimo że nie poczuła delikatnego uścisku swojej dłoni, nie opuściła posterunku. I nie opuści, dopóki Morgan wyraźnie jej o to nie poprosi.

A zdradzę wam w sekrecie, że nie poprosi.

_________________________________________

Disney zawsze na propsie B). Uwielbiam Zaczarowaną i to dla mnie jeden z dwóch możliwych scenariuszy (w sensie kłótnie z Morgan) po filmie. Drugi to zgorzknienie i depresja Giselle. 

Dobra, jeszcze jedno jutro i chwila wytchnienia.

Jakby ktoś przegapił, obiecałam syrenki do końca miesiąca ;).