Lament oceanu

Przeczytaj poprawioną i rozszerzoną wersję opowiadania! E-book do pobrania tutaj.

__________________________________________________

[Włożyłam w to tak wiele pracy i tak długo nad tym siedziałam, że to prawdziwy zaszczyt móc Wam to teraz przedstawić w wersji ostatecznej. Historia tekstu, przemyślenia, ciekawostki i plany na następne kilka miesięcy - jak zawsze są na dole :)]

Książę krzyczał. Prawdopodobnie powinienem słuchać go uważniej, ale hej – nic dla mnie nie zrobił przez ostatnie dwadzieścia lat mojego życia, wręcz przeciwnie. Nie widziałem powodu, żebym ja miał teraz robić coś dla niego.

Okej, był jeden powód.

Nazywają go stryczek za niesubordynację.

Ale kto nie ryzykuje i tak dalej, a ludzie morza lubią ryzyko.

Książę wynaturzał się właśnie o tym, jak to nie można ufać nawet własnym poddanym i takie pierdoły. Bla, bla. Zraniony monarcha. Chciałem wtrącić coś o tym, że może mnie pocałować w tyłek, zamiast tak pieprzyć jak potłuczony, ale wyrzucał z siebie słowa z prędkością karabinu (przy okazji opluł mnie trzy razy), więc dałem za wygraną.

– Musisz mi to teraz wynagrodzić – oświadczył głosem obrażonego dziecka. Wywróciłem oczami. – Znajdziesz ją.

No ciekawe. Jak mam znaleźć kobietę, którą widziałem pierwszy raz w życiu i to przez trzydzieści sekund? Kurde, nie wiedziałem, że tam leży książę. Nie żeby  to coś zmieniało – i tak bym jej nie zatrzymał – ale co mnie obchodzi jakaś laska, która wyrzuca na brzeg przypadkowego człowieka? Dla rybaka to chleb powszedni. Przynajmniej raz w tygodniu znajduję jakiegoś kolesia na piasku. Nie omieszkałem powiedzieć o tym księciu. Nie żeby go to obchodziło czy w ogóle raczył mnie wysłuchać.

Zaczaiłem, o co mu chodzi – chciał się z typą hajtnąć. Droga wolna, krzyżyk na drogę, niech Bóg błogosławi. Może i bym wpadł popatrzeć, jak wchodzą do kościoła. Nawet z odległości tych dwudziestu metrów mogłem ogarnąć, że jest ładna, może nawet bardzo. Ale kurde. Gościówa miała ogon.

O tym również nie omieszkałem księciu powiedzieć. Zagroził mi, że wrzuci mnie do lochu na wytrzeźwienie.

– Syreny nie istnieją – powtarzał.

Kurde, wiem, jasne? Ale jedyne, czemu ufam, to mój wzrok i instynkt. Oba bardzo głośno krzyczały: LASKA JEST RYBĄ! Zresztą, jak inaczej wytłumaczyć, że wskoczyła do wody i tyle żem ją widział? Powinna wypłynąć po powietrze czy coś? Instynkt podpowiadał: musi mieć skrzela. No i zagadka rozwiązana. Szkoda, że rąbnięty książę był zbyt zajęty konaniem, żeby to wszystko zauważyć.

– Jak wasza wysokość może wytłumaczyć jej zniknięcie, skoro nie jest rybą? – spytałem, może trochę bezczelnym tonem. Ale kurde. Typ mnie wkurzał. Książę machnął ręką.

– Może się utopiła? – spróbował zgadnąć. Nigdy by się nie przyznał, że nie wiedział. Prychnąłem.

– Skoro nie żyje, to po kiego czorta mam jej teraz szukać?

Udał, że nie słyszy. Gdyby nie to, że byłem mu potrzebny, pewnie siedziałbym już w lochu za „nieodpowiedni stosunek do miłościwie panującego”. Wziąłem głęboki wdech na uspokojenie i palnąłem:

– Co dostanę w zamian?

Książę się roześmiał.

– Nie zabiję cię? – zaproponował, a mnie to musiało wystarczyć.

W taki oto sposób wylądowałem na mojej małej łódce, całkiem sam, na środku morza. I szukaj wiatru w polu. Mogłem zwiać. Tylko dokąd? Szlag wie, czy ta woda się kiedyś gdzieś kończy. Chociaż starzy wyjadacze powtarzają, że za ostatnią wyspą jest legowisko potworów, przypuszczałem, że prędzej czy później będę musiał popłynąć daleko za wyspy. Jeśli wróciłbym bez gówniary, powiesiliby mnie. Albo ukamieniowali. Autentycznie.

Możecie uważać mnie za szczeniaka, ale nie za debila. Przygotowałem się. Zwinąłem z książęcej biblioteki chyba wszystkie książki o syrenach, bo on i tak nie umie czytać. Nie zbiednieje. Jak zechce, to napiszą mu tysiąc nowych takich książek, tak więc nie miałem wyrzutów sumienia, gdyby to kogoś interesowało.

Z tego, co wyczytałem, wynikało, że syreny żyją nawet tysiąc lat. Nieźle. Znaczy, że miałem dużo czasu, bo tamta wyglądała młodo. Oby tylko nie za młodo, bo ponoć dojrzewanie zajmuje im sto pięćdziesiąt lat. A przynajmniej tak twierdzi jakiś dziadek z gęsim piórem. Inny z kolei uważa, że syreny żyją daleko na zachodzie – tam, gdzie nie było jeszcze żadnego człowieka. Uznałem to za nieprzydatne. Może miał trochę racji, ale skoro młoda uratowała księciula, musiała być w okolicach brzegu, nie na zachodnich wodach. Szkoda tylko, że nie ma zbyt wielu nadziei na to, że szybko wróci. W końcu była widziana i mogła się spłoszyć.

Westchnąłem. Sprawa wyglądała kompletnie beznadziejnie. Wcale nie chciało mi się uganiać za jakąś mityczną syrenką. A może w tej fajce od starego Baxtera było coś więcej niż tytoń i należało raczej przeczesać ląd? Nie, wolałem morze. Na morzu czułem się pewniej, chociaż zdecydowanie nie powinienem.

Zarzuciłem sieci. Jakaś mała beznadziejna cząstka mnie liczyła, że typa się w nią złapie, ale chyba nie była aż taka głupia. Mogłem chociaż nałapać ostryg na kolację. Muszę przyznać, że sytuacja całkiem mnie skonfundowała. Nie miałem zamiaru narażać karku dla laski księciula. Mózg już mnie bolał od tej paranoi, więc oddałem się mojemu drugiemu ulubionemu zajęciu – poszedłem spać.

Obudziłem się, bo wyczułem, że ktoś na mnie patrzy. Na środku morza. Autentycznie.

– Podobno mnie szukasz – powiedziała, a ja całkiem zbaraniałem. Tak, jak myślałem, była faktycznie ładna, przynajmniej od pasa w górę. Miała długie, czarne włosy i dziwne oczy. W dziwnym kolorze. Autentycznie. Nie umiałem go określić.

– No szukam – przyznałem od niechcenia. – Może będziesz tak miła i przepłyniesz się ze mną tą łódką do tej wielkiej chaty przy brzegu, żebym mógł wrócić do domu, zapalić fajkę i wziąć zasłużony urlop?

Przyznajcie, że propozycja była nie do odrzucenia.

– Nic z tego. – Pokręciła głową. – Jak mnie wyjmiesz z wody, staną się rzeczy straszne.

Zrobiła komicznie poważną minę, a ja nie mogłem powstrzymać uśmiechu. Autentycznie.

– Okej, mogę cię też poholować…

Ale w tym momencie zostałem ochlapany przez znikający w wodzie rybi ogon.

– …obok łódki.

Uderzyłem pięścią o burtę. Cholera. Laska mi zwiała. Gdzie moja… nie wiem. Ogarniętość? Po co w ogóle z nią rozmawiałem? Trzeba było zarzucić jej siatkę na twarz i mieć z głowy.

I prawie to zrobiłem, kiedy spotkałem ją drugi raz. Akurat próbowałem coś złowić i nagle, ni stąd ni zowąd, usłyszałem ten irytujący, wysoki głos:

– Zapomnij. Ryby tutaj nie są takie głupie.

Bezczelnie opierała się o moją łódkę. Czułem, jak krew się we mnie gotuje i wyszarpnąłem sieć z wody. Mogłem to zrobić. Mogłem ją złapać, zaciągnąć do księcia i wieść dalej moje beznadziejne życie. A jednak moja ręka zatrzymała się tuż nad jej twarzą. Miała wielkie oczy – jak nimfa-uwodzicielka z jakiegoś obrazu. Błyszczały jak witraże w kościele w samo południe i były pełne gorącej, morderczej wściekłości.

– No dalej – powiedziała zbyt spokojnie. – Dlaczego nie wyciągniesz mnie z wody, ugrillujesz i zjesz jak normalną rybę?

– Nie chcę cię ugrillować – sprzeciwiłem się jak kretyn. Przyznaję, niestety, że zbiła mnie z tropu. – Serio tak pomyślałaś?

Milczała, a ja odłożyłem sieć. Te wielkie oczy wciąż były we mnie wlepione. Nawet teraz pamiętam, jak światło dziwnie się w nich odbijało, a człowiek nie mógł oderwać od nich wzroku. Chyba stąd się wzięły te wszystkie ostrzeżenia starych wilków morskich, żeby unikać syren.

A ja, jak ostatni idiota, wszystkie te ostrzeżenia zignorowałem.

– Słuchaj, lala – zacząłem totalnie niezdarnie. – Księciunio chciałby się z tobą hajtnąć. Mieszka w wielkiej chacie przy brzegu i w ogóle ocieka hajsem. Jak zobaczy, że masz ogon, prawdopodobnie da za wygraną i być może wtedy wypuści mnie, żebym mógł sobie dalej szczęśliwie nic nie robić. Takie mam zadanie. Więc bądź tak miła i nie utrudniaj, co?

– Nie zobaczy mojego ogona – wyszeptała. Znowu robiła ze mnie kretyna. To irytujące.

– Dobra, jak nie chcesz po dobroci, to może serio zarzucę ci tę siatkę na ten twój durny łeb i będzie po kłopocie, dobra?

– Kretyn.

Odynie, jaka ona spostrzegawcza.

– A ja jestem Jim, miło poznać.

Wywróciłem oczami, a ona się uśmiechnęła i od tego uśmiechu zrobiła się jeszcze ładniejsza.

– Sagara.

Uznałem to za jej imię. Dziwne, ale imię. No ale ona cała była dziwna.

– Dobra, laleczko, słuchaj. Jak nie chcesz się z księciem hajtać, to po prostu mu udowodnijmy, że jesteś rybą i… – Nie dokończyłem. Przerwała mi.

– Kiedy wyciągniesz mnie z wody, przestanę być rybą, kretynie. Ogon nie może wyschnąć.

Ou. Tego nie przewidziałem. Chwilę zajęło mi zanalizowanie tego nowego faktu.

– Dobra, dobra. Możesz popłynąć obok łódki, a ja ci skołuję jakieś fajne akwarium i rozejdziemy się w swoje strony.

Autentycznie nie rozumiem, czemu odrzucała wszystkie moje propozycje, ale i tym razem zamiast odpowiedzi usłyszałem tylko chlupot wody, kiedy znikał jej ogon.

Ale następnego dnia znowu ją zobaczyłem.

– Lala, masz okropny zwyczaj odchodzenia bez pożegnania – wypaliłem, gdy tylko poczułem ten piekielny wzrok na swoich plecach. Usłyszałem delikatny chichot.

– Masz, kretynie.

Ona z kolei, zamiast się przywitać, postanowiła wrzucić mi na łódź sporą rybę, jakiej nigdy wcześniej nie widziałem.

– Patrzyłam, jak się męczysz i postanowiłam ci pomóc. – Wzruszyła ramionami. – Nie mogę pozwolić, żebyś padł z głodu na mojej warcie.

Uśmiechnąłem się półgębkiem.

– Wiesz co? Powiedz mi coś o sobie – poprosiłem całkiem miłym tonem. To pytanie wyraźnie ją zdziwiło.

– Ale co?

– No wiesz, ile masz lat, co lubisz i tak dalej. – Machnąłem ręką.

– Matko, nie pamiętam, kiedy ostatnio ktoś mnie o to pytał. – Przeczesała dłonią włosy. – Coś chyba około trzystu, ale nie jestem pewna.

– Chyba? – tym razem to ja się zdziwiłem. – Co wy, lala, nie obchodzicie urodzin czy coś?

Na jej twarz wstąpiły wielkie szkarłatne rumieńce.

– Obchodzimy.

– No to czemu ty nie obchodzisz?

Ale odpowiedział mi tylko plusk wody. No cóż. Można i tak.

Wypatrzyłem gdzieś niedaleko małą wysepkę i chociaż pierwsza zasada brzmi, żeby się nie daj Boże nie zatrzymywać na tych małych zdradzieckich szatanach, postanowiłem tam na chwilę przystanąć. A co. Zasady są chyba właśnie po to stworzone, tak? W każdym razie rozpaliłem ognisko, zjadłem rybę i było bardzo miło.

Tylko bardzo, bardzo cicho.

Pamiętam, że tej nocy na niebie widziałem miliony, dosłownie miliardy, gwiazd i to w najróżniejszych, najbardziej pokręconych kolorach. Autentycznie. Przysięgam, że znalazłem nawet kilka zielonych. Ale to nie dlatego zapamiętałem tę noc. Nie. Zrobiłem to, ponieważ to były pierwsze z wielu godzin, kiedy każdy plusk wody wydawał się być uderzeniem jej ogona o wodę i każdy dźwięk wiązał się z nią – kiedy przeczesuje włosy, kiedy wzdycha i kiedy chichocze. Ale to wszystko był wiatr. Albo ryby.

A co było najgorsze z tego wszystkiego? Następnego dnia się nie pojawiła. I to tak strasznie mnie zestresowało. Wmawiałem sobie, że chcę ją po prostu złapać, żeby mieć z głowy tę misję i wrócić do mojego życia. Ale nie. Naprawdę. Tęskniłem za nią, co było całkowicie irracjonalne. Jakiś głupi szatański głosik szeptał z tyłu głowy, że gdybym chciał, już dawno bym ją złapał. I miał kurde rację. Miał, szarlatan, rację. Byłem po prostu zbyt ślepy, żeby to zobaczyć. Tak więc moje chwilowe zatrzymanie się zmieniło się w kilkudniowy pobyt, bo nie potrafiłem się zmusić, żeby znowu wrócić na otwarty ocean. Nie chciałem być tam sam. Złowiłem kilka rybek, a niedaleko wybiło małe źródełko, więc nie było tragicznie. Aż pewnego wieczora, kiedy miałem ochotę tylko położyć się na piasku i nigdy więcej z niego nie wstać, usłyszałem irytujący głos z protekcjonalną nutą i to było tak, jakby ktoś zdjął z mojej klatki piersiowej wielki kamień, o którego istnieniu zapomniałem, aż do momentu, gdy znowu mogłem swobodnie oddychać.

– Stęskniłeś się, kretynie?

Przypuszczam, że każdy normalny człowiek byłby zirytowany ksywką „kretyn”, ale ja wtedy czułem się taki lekki i taki wolny, że po prostu zacząłem się śmiać, a ona też zaczęła się śmiać z kompletnie nieznanych mi przyczyn i to była miła chwila.

– Bardzo się stęskniłem – przyznałem po chwili, trochę półżartem. – I miałem nadzieję, że przyniesiesz mi rybę, bo te stąd nie nadają się na porządny posiłek.

Rzuciła mi tą rybą w twarz i widziałem, że zaciska zęby, żeby się nie roześmiać.

– Mówiłam, że nie dam ci się zagłodzić, póki cię pilnuję. – Prawie nie słyszałem tej protekcjonalnej nuty. Była rozbawiona.

– Więc będziesz musiała mnie tu żywić do końca życia, słońce – westchnąłem.

– Czemu? – zdziwiła się.

– Bo jak wrócę bez ślicznej lali, które uratowała księciu tyłek, poślą mnie na stryczek, a nie spieszy mi się do zostania ozdobą choinkową.

Zmarkotniała.

– Nie dam się wyciągnąć z wody.

– Wiem. Dlatego mam nadzieję, że pozwolisz mi zostać na tej małej wysepce i będziesz mnie dokarmiać od czasu do czasu.

Próbowałem być zabawny. No naprawdę. Tylko że chyba zepsułem jej humor.

– To chyba zostaniemy tu razem, bo ja tak jakby nie mogę wrócić do laguny. I to od jakichś dwustu lat. Miło jest mieć w końcu towarzystwo, nie?

To ten moment, kiedy nie wiesz, czy wypalić cisnące się na usta „wow”, bo totalnie nie spodziewałeś się, że się otworzy, czy może jednak milczeć z grzeczności. Wybrałem to drugie. Tak, potrafię być grzeczny.

– Wyrzucili mnie – zaczęła, ponieważ milczałem – bo moja siostra wyszła na powierzchnię. Straciła ogon. A ja jej na to pozwoliłam. Byłam jedyną osobą, która wiedziała, co planuje, ale jej nie powstrzymałam. – Widziałem łzy w jej oczach.

– I to ma być powód? To chyba była jej decyzja? – wypaliłem.

– Syreny dojrzewają wolniej. Kiedy Sarayu straciła ogon, kiedy została człowiekiem, straciła też długowieczność. Dla nas wasze siedemdziesiąt lat to jak okres przedszkolny. Praktycznie zabiłam własną siostrę, rozumiesz? – Zdziwiłem się, że nie nazwała mnie kretynem, bo tego nie wiedziałem.

Woda obmywała mi stopy, a ona leżała tuż przy mnie. Rękami opierała się o piasek, a ja opierałem się chęci złapania za jej dłoń.

– To nie twoja wina – odpowiedziałem. – Nie powinnaś się tym zadręczać przez dwieście lat.

Ta kolosalna liczba prawie nie przeszła mi przez gardło. Autentycznie.

– To było tylko dziecko. Ona myślała, że jest już dorosła i może decydować, ale to nieprawda. Była dzieckiem. Nawet nie wytłumaczyłam jej, że nie powinna wychodzić, że powinna trzymać głowę w zimnej wodzie. Ale co ty możesz o tym wiedzieć – zakończyła gniewnie i wyczułem, że próbuje się wycofać z powrotem do morza.

– O nie – zaoponowałem i złapałem ją za ręce. – Nieładnie jest odchodzić bez pożegnania.

Uśmiech, który mi posłała, był najpiękniejszym, jaki w życiu widziałem.

Żyliśmy tak dobry miesiąc: mieszkałem na wyspie, piłem wodę, jadłem kokosy i pilnowałem łodzi, czekając, aż zajdzie słońce, bo właśnie wtedy się pojawiała. Przynosiła mi rybę, nazywała kretynem i nigdy nie podchodziła za blisko, żeby ogon zawsze był w wodzie. Odchodziła, kiedy świtało, a ja dopiero wtedy rozpalałem ognisko, bo bałem się, że przestraszy się ognia. Zasypiałem, gdy słońce było już wysoko na niebie.

Dużo rozmawialiśmy, bo właściwie nie było zbyt wiele do roboty. Opowiadał mi o syrenich zwyczajach, o swojej siostrze i o lagunie, ale bardzo rzadko o sobie. Czasem pytałem, bo coś mi nie dawało spokoju, na przykład:

– W ogóle tęsknisz za laguną?

Ale bardzo rzadko otrzymywałem odpowiedź. Mogłem spytać o ulubiony kolor (zielony) i o najlepsze miejsce do łowienia (około dwóch mil morskich przed pierwszymi wyspami, ale trochę bardziej na zachód), mogłem spytać, czemu jej siostra tak bardzo nie lubiła gupików (jednego kiedyś przypadkowo połknęła i to wspomnienie z nią zostało), ale nie mogłem pytać o uczucia i o relacje. Znaczy: formalnie mogłem, bo nikt mi nie zakazywał. Ale nie miało to większego sensu, bo nie była nawet co liczyć na odpowiedź. Dlatego często spędzałem poranki, patrząc w niebo albo w piasek, jeśli słońce za mocno przygrzewało, zastanawiając się, co się między nimi wydarzyło i kiedy ostatnio rozmawiała z kimś innym.

Raz widzieliśmy inną syrenę i to w sumie była jedna z trzech niespodzianek podczas mojego życia na wyspie. Po prostu na horyzoncie zobaczyliśmy, jak fale zakrywają jej płetwę i byłbym w stanie przysiąc, że to mały wieloryb, ale ona stanowczo zaprzeczyła:

– Wieloryby tak nie błyszczą. Syrena jak nic i to nawet wiem jaka.

Od tamtego incydentu co jakiś czas napomykała, że powinienem się przenieść, że zostanie tu jest niebezpiecznie i tak dalej. Odmawiałem, bo nikt nie miał mnie szukać, nikt nie odważyłby się zapuścić tak daleko i w ogóle nie rozumiałem, dlaczego miałbym porzucać wygodne życie. Widać było, że trochę ją to przygnębiło. Ciekawiłem się, kiedy ostatnio widziała innego przedstawiciela swojego rodzaju. Tak, pytałem ją o samców i tak, istnieją. Ale twierdzi, że to banda półgłówków.

Drugą niespodzianką był sztorm, który kompletnie nie miał prawa zdarzyć się o tej porze roku, ale cóż – bogowie czasem się wnerwiają. Wiatr okazał się być tak bezczelnym szarlatanem, że prawie zgarnął moją łódź, ale na szczęście była dzielna i obroniła się, kiedy pan nie potrafił. Co prawda wszystko, co było w środku, a czego nie przywiązałem, utonęło, łącznie z książkami księcia, ale w sumie to olałem. Zaginęła też moja sieć, którą widocznie niedostatecznie mocno przywiązałem, co dziwne, bo przecież porządny marynarski węzeł wytrzyma wszystko. Mimo wszystko kamień spadł mi z serca, kiedy nawet przy tej okropnej pogodzie pojawiła się na brzegu po zmierzchu. I to cała i zdrowa.

To było dobre życie. Nie wiem, czy miałbym coś przeciwko spędzeniu tak kilku lat, nawet jeśli taki tryb życia był na maksa monotonny. Mógłbym zmieniać wyspę co kilka miesięcy. Niestety, nie dane mi było wcielić ten plan w życie.

Trzecia i ostatnia niespodzianka czyhała na nas w pewne piekielnie gorące popołudnie – gorętsze nawet niż zazwyczaj o tej porze. Wszystko zaczęło się paprać, kiedy usłyszałem czyjeś głosy. Nawet nie widziałem wcześniej szalupy przybijającej do mojej małej wysepki. Zbierałem kokosy i miałem szczęście, że mnie nie zauważyli, chociaż w sumie nie wiem, co w tym takiego szczęśliwego.

– No patrz, kurde, to łódka tego małego, kurde. Jak nie, jak tak, kurde – dochodziło z brzegu. Rozpoznałem głos rybaka z portu – starego Baxtera. – No kurde, patrz. Ognisko było niedawno, kurde. No kurde, nie widzisz? Jeszcze, kurde, lekko ciepłe.

– Książę się ucieszy, jak mu przyniesiemy zdrajcę do powieszenia – zarechotał drugi głos. Poczułem przemożną potrzebę ucieczki. Ale nie było dokąd. Autentycznie.

Tak więc nie trzeba być geniuszem, żeby się domyślić, że mnie złapali. Opierałem się. Naprawdę. Próbowałem ich tam pozabijać, ale to było dwóch potężnych rybaków przeciwko mnie jednemu. Jestem, niestety, przeciętnego wzrostu i siły mam tylko trochę więcej niż przeciętny chłopak w moim wieku, tak więc nic dziwnego, że dwóch starych wyjadaczy dało mi radę bez problemu. Po prostu związali mi ręce, posadzili na piasku i tak czekaliśmy. Po kilku minutach dałem za wygraną.

– Na Odyna, na co my tu czekamy?

– Na twoją pięknisię, kurde – odpowiedział stary Baxter. Serce mi stanęło, krew zamarzła, a mózg przystopował.

– Kogo? – udałem głupa.

– Weź się, człowieku, nie kompromituj. Miłościwy przysłał nas po rybcię, a że się nawinąłeś, to zwrócimy zdrajcę księciu – wyjaśnił mi ten drugi.

– Nie wiem, o czym mówicie – odparłem twardo, ale wiedziałem, że już przegrałem tę sprawę.

– Kurde, nie wnerwiaj mnie, młody. – Stary posłał mi okropne spojrzenie. – Przypływa tu do ciebie codziennie wieczorem, nie rób z nas durniów, kurde.

– Po co księciu syrena, do cholery? – Próbowałem opanować drżenie mięśni. Nie wiem, czy byłem tak wściekły, tak rozjuszony czy tak przestraszony.

– Bo może być człowiekiem – odparł ten drugi i zapalił fajkę.

– Ale jak nas znaleźliście? – Nie dawałem za wygraną.

– No cóż, nie tylko jedna syrenka opuszcza czasem lagunę – westchnął drugi. Wstał i otrzepał spodnie. – Czas się schować. Zaraz tu będzie.

I zawlekli mnie za drzewo. Krzyczałem. Próbowałem ją ostrzec. Zarobiłem za to łopatą w łeb, ale Baxter chyba nie chciał mnie specjalnie uszkodzić, bo obudziłem się akurat, żeby zobaczyć scenę zarzucania jej siatki na głowę.

Wyskoczyłem zza drzewa i rzuciłem się na tego drugiego, który próbował wyszarpnąć ją z wody. Ale byliśmy na przegranej pozycji i nawet mimo kilkunastu ugryzień i kopniaków, trzech desperackich wyskoków z łódki i dwóch prób mordu, dobiliśmy do stałego lądu. Na horyzoncie górował pałac.

Podróży towarzyszyły silne mdłości i przez chwilę bałem się, że dostałem choroby morskiej, co oznaczałoby totalną katastrofę, a potem oprzytomniałem, że jestem kretynem i że zaraz oboje zginiemy albo gorzej. Dlatego rzucałem się po tej głupiej łodzi i nawet nie przejmowałem się zbytnio, czy ktokolwiek zginie, no ale nie udało się. Nawet z krwawiącym ramieniem ten drugi uparcie wiosłował.

Wcześniej nie dała się wyciągnąć z wody, więc holowali ją w siatce, ale teraz przy brzegu nie mogli być tacy pobłażliwi. Po tym, jak mnie zakneblowali, nie mogłem już nawet na nich napluć, ale próbowałem się wyrwać, kiedy krzyczała.

Jej ogon po prostu spłynął razem z wodą. Jak lukier z ciastka. I nagle nie była już syreną, tylko jednocześnie zagniewaną i zrozpaczoną, nagą dziewczyną.

Ten drugi pociągnął ją za włosy i kazał iść, ale natychmiast opadła z powrotem na kolana. Chciał zmusić ją do wstania, ale Baxter odtrącił jego rękę i wziął ją na ręce, mimo że przecież mógłby być ojcem tego drugiego.

Młodszy kolega też nie próżnował i pociągnął mnie po ziemi za koszulę. W żadnym razie nie zamierzałem ułatwić mu zadania, gdyby ktoś pytał.

Tak dotarliśmy na zamek przed zachmurzone lico miłościwego władcy, a to, co działo się potem, to najgorszy okres mojego życia i trwał równo osiem dni. Jak wieczność.

Dzień pierwszy: książę nas sądzi i z kompletnie nieznanej przyczyny okazuje mi łaskę. Mogę wrócić do mojego życia, a ona ma poślubić tego dupka. Mam nadzieję, że mu zwieje, ale nie mogę z nią nawet porozmawiać, bo bezceremonialnie mnie wywalają i dostaję zakaz wstępu do pałacu. Świetnie.

Miotam się po mieście kompletnie bez celu. Wszędzie jest cicho i pusto i autentycznie nie mam co ze sobą zrobić. Unikam portu. Wieczór spędzam w barze.

Dzień drugi: całe miasto huczy, bo książę wreszcie się żeni! A jego wybranka jest taka piękna! I wszystko toczy się tak szybko! Rolnicy z tej okazji robią sobie wolne i wszyscy zalegają na podwórzach albo w karczmach, pijani w trzy dupy. Gospodynie domowe plotkują, stojąc w oknach i podśpiewują radosne piosenki. Miasto opanowuje dzisiaj ewidentnie radosna aura. Chyba się nią duszę.

Nie wstępuję do baru, bo boję się wysłuchiwania plotek. Od rana do późnej nocy po prostu siedzę na pomoście i wpatruję się w ocean. Albo w niebo. Nie wiem.

Dzień trzeci: po raz pierwszy próbuję wbić się do zamku. Walę we wrota i wrzeszczę na strażników, oni się zaśmiewają, a ja płaczę. Wywalają mnie za bramę i leżę tam, aż robi się na tyle ciemno, że nie widzę ręki przed twarzą. Wtedy wracam do domu.

Dzień czwarty: wesele. Nie dostałem zaproszenia. Słyszę śpiewających i śmiejących się ludzi, muzykę. Na dziedzińcu bawi się całe miasto. Jestem jedyną osobą w porcie. Puszczam kaczki.

Dzień piąty: nie wierzę, że tak mu się poddała. Próbuję dostać się na zamek drugi raz. Tym razem straże dostrzegają mnie z daleka i zgarniają, zanim zdołam choćby dotknąć wrót. Idę do baru. Siedzę do rana.

Dzień szósty: miasto obiega wiadomość, że para królewska będzie starać się o potomka. Poważnie rozważam opcję wysadzenia zamku w powietrze. Zamiast tego spędzam dzień, wgapiając się w sufit. Nie mogę patrzeć na wodę. Mam ochotę wymiotować. Staram się nie myśleć.

Dzień siódmy: poważnie rozważam samobójstwo, po tym, jak ludzie na ulicy wytykają mnie palcami jak ostatniego świra. Nie mam pojęcia kto i jaką plotkę rozpuścił, ale czuję się okropnie i to od siedmiu dni i dochodzę do wniosku, że powrót do mojego dawnego życia to najgorsze, co mogło mi się przytrafić.

Obserwuję zamkowe okna. W połowie pozaciągane są zasłony. Nie pojawia się.

Dzień ósmy: najgorszy dzień mojego życia.

Widzę ją. Widzę i nie wierzę we własne szczęście, bo zacząłem się przyzwyczajać do myśli, że jej nigdy więcej nie zobaczę. Aż tu nagle! Jest! Smutna, zmęczona i przygnębiona.

– On mnie zmusił – mówi, a ja mam ochotę albo się rozpłakać, albo ją przytulić. – Naprawdę, Jim. Powiedział, że zabije cię, jeśli się nie zgodzę, ale to zachodzi coraz dalej i ja tak nie mogę po prostu…

Płaczę.

– Jim, musiałam tu przyjść, musiałam się z tobą zobaczyć, ale proszę, wyjedź stąd. Daleko. Błagam. On cię nienawidzi i na pewno w końcu się ciebie pozbędzie.

Płacze.

– Więc odejdź – mówię całkowicie spokojnie. Przeczesuje włosy. Są suche.

– Nie mogę, Jim, nie mogę. Jeśli odejdę, on cię zabije, ukrzyżuje, ukamieniuje, poćwiartuje, ugotuje, nie wiem, wszystko.

Łzy płyną po jej twarzy. Patrzę w te dziwne oczy i myślę tylko o tym, jakie to piekielnie niesprawiedliwe, że są takie smutne. Chcę coś powiedzieć. Wtedy otwierają się drzwi, wpada dwóch strażników. Łapią ją za włosy i wywlekają z chaty. Płaczę. Krzyczę. Demoluję wszystko, co mam. Siedzę pośród połamanych desek. Odliczam.

Raz.

Dwa.

Trzy.

Do czego?

Cztery.

Pięć.

Sześć.

Nie wiem.

Siedem.

Osiem.

Dziewięć.

To pomaga.

Zaczynam od nowa.

Raz, dwa, trzy…

Jeszcze raz.

Cztery, pięć, sześć…

I tak w kółko.

I po którymś razie wstaję. Wychodzę. Idę do portu. To niedaleko. Zdążyłem już przemyśleć całą sprawę. Wiem, co robię. Wiem, co zrobię. Jak ją uwolnię. Znajduję łódź wielorybniczą i  biorę potężny harpun. Nie wiem, czy dam radę go wbić, ale im więcej ciosów zadam, tym więcej bólu sprawię. Dobrze. Idę do zamku. Wdrapuję się na klif i przeskakuję ogrodzenie w miejscu, gdzie nikt go nie pilnuje. Czemu wcześniej na to nie wpadłem? Pewnie wtedy nie zdołałbym się tam wdrapać. Brakowałoby mi motywacji. Szopa znajduje się dokładnie pod oknem jej komnaty. Wiem, bo widzę ją przez szybę. Ona nie wie, że jestem na dole. Wydrapuję na ścianie jej imię. Sagara. Nigdy go nie wypowiedziałem, więc robię to teraz. Niczego nie żałuję. Staję pod ścianą. Widzę moje całe nędzne życie w pełnej krasie i ostatnie półtora miesiąca. Najlepszy i najgorszy okres mojego życia.

I dzisiaj. Najlepszy i najgorszy dzień mojego życia.

I tak się składa, że ostatni.

Wykrzykuję jej imię. Słyszy. Obraca się w oknie, wali w szybę, krzyczy, ale jest już za późno, bo obserwuję fontannę krwi, która wytryskuje z mojego brzucha i czuję, jak harpun wbija się w moje wnętrzności. Przebija się przez drewnianą ścianę szopy i tak mnie trzyma. Krztuszę się. Chyba krwią.

Sagara.

Dziękuję.

Niczego nie żałuję.

_____________________________________________________

Z dumą prezentuję państwu moją własną wersję klasycznej Małej syrenki!
Aby mieć pełny obraz tej historii, warto przeczytać kontynuację, czyli (niby) tę samą historię oczami Sagary :). Proszę, to jest link! A tu kolejna część, yay :'). Część czwarta, piąta.

Na początek może coś o moich przygodach z syrenkami i tytule itd.

Lata temu chciałam napisać opowiadanie (oczywiście, bardziej w formie powieści) o miłości rybaka i syreny. Oczywiście, tych kilka stron, które napisałam, dalej mam i mogę Wam zdradzić, że syrenka miała go zdradzić, on miał stracić nogi na zawsze i generalnie było jakieś proroctwo, no bo jakżeby inaczej. Opko nazywało się Lament oceanu, występował w nim stary Backer, który przemienił się w starego Buxtera, notabene miłego staruszka, w przeciwieństwie do pierwowzoru, a syrena miała na imię Ayssa. Zaadaptowałam to imię na nick w jakichś grach internetowych.

Jak widzicie, nowe opko nazywa się tak samo i w sumie ma wiele wspólnego z pierwotną wersją, chociaż gdy pierwszy raz chciałam je napisać, totalnie zapomniałam o pierwszym Lamencie. Przypomniałam sobie, gdy szukałam tytułu. A właśnie. Tytuł.

Zacznijcie się przyzwyczajać, że uwielbiam napakowywać je znaczeniami. W tym wypadku sagara to według Google ocean po jawajsku.

Co bardziej spostrzegawczy mogli zauważyć hashtag otwarte, co oznacza, że powstanie coś w tym świecie. I to nawet więcej niż coś, bo całe sześć opowiadań (w tym to jedno, które jest jakby kontynuacją), które ładnie oprawię w obrazki i opublikuję w formie amatorskiego ebooka.  Obiecuję.

Jak zawsze, czegoś mi brakuje w tym tekście, ale jestem zadowolona z efektu końcowego. Nawet jeśli w praniu wyszło, że Jim nie mógł podsłuchać wyznania Sagary o tym, że jest zmuszana do obcowania z księciem, w wyniku czego strzelił sobie w łeb, bo nie miała komu o tym powiedzieć, a on nie miał wstępu na zamek i nie miał broni palnej. No. Harpun też się nadaje.

A właśnie: oto piosenka, przy której mi się bardzo miło to pisało: łapcie. A to mój na szybko sklecony filmik do opowiadania, jak lubicie, to polecam - klik.

Ale się naprodukowałam. Ale dawno mnie tu nie było, więc mam nadzieję, ze mnie rozgrzeszycie!