San Francisco

 

piosenka

Wróćmy do San Francisco.

Wróćmy do hotelowych mydełek o zapachu lawendy, długich spacerów wieczorami i rankami, do kolacji w restauracjach – tych wykwintnych i tych, które ktoś już dawno powinien zamknąć. Wróćmy do pocałunków z widokiem na miasto i tańców do białego świtu, żeby potem iść spać, gdy już jest jasno i budzić się w półmroku, z widokiem na twoją twarz.

Wróćmy do tłocznego wybrzeża i uroczych kramów na molo, gdzie zjedliśmy jednego loda na pół, choć tak naprawdę twoje pół było zdecydowanie większe i w kącikach ust zostały ci kawałki czekolady, które potem mogłam scałować.

Wróćmy do przyjemnego wiosennego słońca, które delikatnie muska naszą skórę, do kapelusza z szerokim rondem i niepotrzebnych okularów przeciwsłonecznych. Wróćmy do śmiechu tak głośnego, że musimy uciekać przed spojrzeniami innych ludzi.

Zabierz mnie z powrotem na oglądanie lwów morskich i spacer powrotny po krawężniku. Chcę znów zachwiać się na krawędzi, żebyś mógł mnie złapać, zanim wpadnę pod samochód i żebym znowu mogła poczuć twoją dłoń zaciskającą się na moim ramieniu. A potem znowu pojedziemy tramwajem linowym w stronę Chinatown, do którego nie dotrzemy, bo znajdziemy idealne miejsce na zdjęcie na tle zachodzącego słońca, mimo że do zachodu jeszcze wiele godzin.

Zabierz mnie do San Francisco.

Zabierz mnie na most Golden Gate o wschodzie słońca, kiedy całe miasto przykrywa smog i możesz narzekać, że nie widać żadnych mieniących się kolorów, ale to nieprawda, bo twoje oczy zawsze mienią się kolorem bursztynu i nic innego mi nie trzeba.

Zabierz mnie znowu na oglądanie kaczek i znów mów mi, że mnie kochasz, kiedy świadkami są tylko drzewa. A potem wykrzykuj na środku ulicy, kiedy alkohol uderza do głowy, a usłyszeć może nawet księżyc w pełni. Całuj mnie i przytulaj z myślą, że to nieostatni raz i scałuj moje łzy szczęścia.

Wróćmy do San Francisco. Do pościeli w zgniłozielone paski, do ostryg, których nadal nie umiem jeść, do odcisków na stopach i do już letniej kawy, bo o niej zapomniałam. Do rumieńców, przyspieszonych oddechów, do miękkiej skóry i wyznań wypowiedzianych ledwie słyszalnym szeptem. Wróćmy do głośnego bicia serca i mętliku w głowie, do szerokiego uśmiechu, głośnego śmiechu i gorących łez wypalających ścieżki na mojej skórze.

Wróćmy. Niekoniecznie do San Francisco.