Piwnica

Niebo było bezchmurne i pełne gwiazd, a powietrze parne. Ogień już dogasał i trochę odstraszał komary, które mimo wszystko uparcie kłuły i bzykały, ale nikt się tym za bardzo nie przejmował.

– No dzieci, trzeba się zbierać – zadecydował tata, klepiąc syna po plecach. – Jutro czeka nas ciężki dzień, spać, wygaszę ognisko.

Dzieci były grzeczne, więc natychmiast posłuchały i schowały się do namiotu, ziewając ostentacyjnie. Ale tak naprawdę nie były śpiące. Ani trochę. Więc tylko leżały w ciszy, obserwując przez materiał namiotu małą plamkę pomarańczowego światła oznaczającą dogasające węgielki.

Chłopiec próbował liczyć baranki. W jego głowie przeskakiwały przez kolorowe płotki i robiły śmieszne miny. Nie był zbyt dobry w liczeniu, więc robił to na głos, co denerwowało starszą dziewczynkę. Rzuciła w niego poduszką i dopiero wtedy się uciszył.

Nie mógł zasnąć. Obserwował malejącą pomarańczową plamkę, a gdy znikła, wodził wzrokiem za sylwetką taty. Ale i ta wkrótce zniknęła. Wiedział, że siostra też nie śpi, ale żadne z dzieci się nie odezwało. Przynajmniej dopóki nie usłyszeli odległego śpiewu.

– Co to? – zapytał szeptem chłopiec, a dziewczynka pokręciła głową na znak, że nie wie. Brat jednak tego nie zauważył. – Słyszysz?

– Słyszę – przyznała niechętnie. Chłopiec usiadł.

– Brzmi jak mama, czy to mama?

Dziewczynka rzuciła w niego drugą ze swoich poduszek i chcąc, nie chcąc również usiadła, bo nie miała już na czym leżeć.

– Mama jest w domu – przypomniała siostra naburmuszonym tonem. – To pewnie wiatr.

Ale chłopcu nie wydawało się, żeby wiatr rzucał na ścianę namiotu cień kobiety, a taki niewątpliwie pojawił się, kiedy oboje położyli się wreszcie z powrotem.

– Widzisz to? – wyszeptał przerażony. Kobieta stała bokiem i nie ruszała się.

– Co znowu?

Dziewczynka poderwała się wściekła, ale zamarła, kiedy tylko zauważyła cień.

– To tylko gałąź – powiedziała w końcu.

Ale gałęzie się nie ruszają, a ta niewątpliwie kiwała palcem na kogoś przed sobą. Nikt jednak nie nadszedł, więc stała tak przez chwilę, wciąż kiwając palcem.

– SŁYSZYSZ TO? – pisnął chłopiec i złapał się za głowę, ale dziewczynka nic nie słyszała, więc tylko objęła przerażonego brata.

– Ćśśś, ćśś, już dobrze – starała się go uciszyć, ale głos jej się trząsł. Kobieta znowu kiwała.

– Ona kiwa na nas – wyszeptał chłopiec, wtulając się w piżamkę dziewczynki.

– To tylko twoja wyobraźnia – skwitowała siostra, ale nie była tego już taka pewna.

Kobieta obróciła się przodem do nich. Ciężko było stwierdzić, czy nadal kiwa czy nie.

– No dobrze, to zobaczmy, o co jej chodzi – zadecydowała w końcu dziewczynka i zbierając w sobie całą odwagę, odsunęła zamek namiotu. Wyszła na zewnątrz, stawiając bose stopy na leśnej ściółce.

Nikogo tam nie było.

– Uważaj! – krzyknął chłopiec z wnętrza namiotu i wybiegł za siostrą. Wpadł na nią i oboje wywrócili się w igliwia.

– Złaź ze mnie! – warknęła dziewczynka, otrzepując piżamkę z ziemi.

– Sorki, ale szła na ciebie, przysięgam! – Chłopcu trzęsły się ręce.

– Widzisz tu kogoś, zakuty baranie?!

– Ćś, tata się obudzi – przytomnie przypomniał brat. Dziewczynka zacisnęła usta i popchnęła chłopca. Ten z powrotem upadł na ziemię. Ruszyła z powrotem do namiotu, gdy znowu ktoś zaczął śpiewać. Dziewczynka pomyślała, że naprawdę brzmi jak mama, ale nie powiedziała tego na głos.

– Chodź – powiedział chłopiec. – To mama.

Stanowczość w jego głosie była tak wyraźna, że siostra nawet nie próbowała zaprotestować.

Prowadził ją gdzieś za rękę. Nie wiedziała, skąd wie, dokąd iść, ale stawiał pewne kroki, mimo liści, patyków i szyszek raniących w stopy.

Nagle w środku lasu natrafili na piwnicę. Dzieci nie rozpoznały w niej jednak piwnicy, pomyślały więc, że to mały śmieszny domek wyrastający nagle między drzewami.

– Tam w środku jest mama – oświadczył całkiem głośno chłopiec.

– To tylko twoja wyobraźnia – powtórzyła dziewczynka. – Co mama miała by tam robić?

Brat nie odpowiedział, tylko zaczął szarpać za kłódkę piwnicy Dziewczynka złapała go za rękę.

– Nie powinniśmy tego robić – syknęła. – Wracajmy. Boję się.

– Ja też – przyznał cicho chłopiec.

Znowu rozbrzmiał śpiew.

– Ona chce, żebyśmy z nią zaśpiewali – oświadczył całkiem pewnie brat.

Dziewczynka puściła jego rękę. Nie wiedziała, skąd on to wie i bała się o to spytać.

Nagle wiatr zadął.

Grzmot rozdarł ciszę nocy.

Ptak gdzieś zaskrzeczał.

Drzwi wyleciały z zawiasów.

Piwnica stała otworem. Chłopiec postawił nogę na progu. I wtem

coś ciemnego

wychynęło

z czarnego wnętrza.

Dziewczynka rzuciła się za bratem, a wtedy i ona przepadła we wnętrzu piwnicy.

To tylko twoja wyobraźnia, powiedziałaby zapewne.

Ale

nie była tego już taka pewna.