Wytwórca różdżek [Harry Potter]

Szyldu już nie było, farba złaziła ze ścian ogromnymi płatami, okna zabito deskami, a w środku było ciemno, jakby ktoś wyrzucił cały kubeł Proszku Natychmiastowej Ciemności. Jednak mimo tego Amelia była pewna, że to ten budynek. Kilkadziesiąt lat temu musiał lśnić i zachwycać, może nawet powalać z nóg, chociaż za czasów Voldemorta już pewnie sprawiał wrażenie dość nędznego.

Teraz wyglądał żałośnie i bardzo podobnie do kilkunastu innych opuszczonych sklepów przy Pokątnej.

Szarpnęła za klamkę, ale drzwi nie ustąpiły, więc spróbowała je wyważyć kopniakiem. Nic z tego. Ostatecznie przecisnęła się przez szparę między deskami zakrywającymi okno. Zrobiła sobie otarcie na plecach.

W środku nic nie widziała. Ciemność była zatrważająca. Amelię przenikał chłód. Zamrugała kilka razy, mając nadzieję, że wzrok przyzwyczai jej się do ciemności, ale poddała się i wyciągnęła rękę.

– Lumos – mruknęła, a pomieszczenie otuliło delikatne światło padające z różdżki. Przez chwilę rozważała usunięcie desek z okien, ale bała się, że to przyciągnie niepotrzebną uwagę przechodniów.

Rozejrzała się po sklepie. Podłogę zaścielały wąskie, zakurzone i podeptane pudełka. Niektóre były ewidentnie puste, inne wciąż chroniły różdżki. Ogromne regały ktoś poprzewracał, różdżki rozsypały się po podłodze. Prawdopodobnie ktoś obrabował zaplecze, bo tu i ówdzie Amelia dostrzegła czerwone pióra i iskrzące się, srebrne włosy. Dopiero teraz zrozumiała, jak wiele pracy ją czeka. Westchnęła. W żyrandolu nad jej głową jakimś cudem tkwił jeszcze ogarek świecy, więc (nie bez trudu) zapaliła go. Płomień nieco rozjaśnił wnętrze. Wciąż spowijał je półmrok, ale dodatkowe oświetlenie zapewniło jej dużo komfortu.

Z torby przewieszonej przez ramię wyjęła drewnianą ramkę na zdjęcie. Ustawiła ją na ladzie. Tę ramkę podarowała jej mama, kiedy Amelia wybrała studia. Powiedziała wtedy, że jest pewna, że jej córka odnowi dawną świetność sklepu wuja. Amelia, zgodnie z obietnicą, oprawiła w ramkę dyplom ukończenia szkoły.

Amelia Ollivander.

Wytwórca różdżek.

Uśmiechnęła się na to wspomnienie i po raz ostatni rozejrzała po zdemolowanym sklepie, a po chwili już zabrała się do pracy. Zaczęła od ustawienia regałów na swoje miejsce, bo to miało jej sprawić największą trudność. Drobna, młoda kobieta, mierząca metr pięćdziesiąt pięć w kapeluszu nie jest najlepszym materiałem na ekipę remontową, ale nikt nie mógł jej pomóc.

Kilka godzin później, spocona i zdyszana, oglądała śliczne, wytarte i ładnie stojące w rzędzie regały. Brakowało im tylko wyposażenia. Powędrowała na zaplecze i przyniosła z niego dwa wielkie kosze. Do jednego wrzucała pudełka, do drugiego różdżki. Część z nich nie nadawała się już do użytku, szczególnie podeptanych i porwanych opakowań, więc musiała potem wszystko przejrzeć. Bolały ją plecy i nie miała już siły, aby dopasowywać każdą różdżkę do odpowiedniego pudełka, więc jeszcze tylko pozamiatała. Mycie podłóg zostawiła sobie na rano.

Wiedziała, że mogła wszystko załatwić za pomocą kilku machnięć różdżką, ale nie lubiła tego robić. Jej matka była charłakiem, więc wychowywała się bez magii dookoła. Doceniała trud pracy i lubiła czuć pot po dobrze wykonanej robocie. Dawało jej to satysfakcję tym bardziej, że wiedziała, że wielu z jej szkolnych kolegów nie potrafiłoby się na to zdobyć.

 Dumna z siebie usiadła za ladą i wyjęła z torby butelkę wody. Uśmiechnęła się. Nie miała jeszcze po co wracać do domu, więc z ciekawości zajrzała do szuflady. Widocznie rachunków i faktur nie chciało się nikomu kraść, bo wszystkie leżały – w bałaganie, ale leżały. Postanowiła je przejrzeć, głównie z chęci zajęcia czymś umysłu do momentu, aż współlokatorka wróci do mieszkania.

Papiery były pożółkłe, pozaginane i pobrudzone, a tu i ówdzie poprzerywane. Oczywiście, utrudniało to czytanie, ale zwiększało przyjemność z odkrywania zagadek starych zamówień. Świat rachunkowości potrafił być fascynujący, jeśli wszystkie faktury wystawiono kilkanaście lat temu, w zupełnie innym świecie.

Na samym dnie szuflady leżało mało pudełko, trochę szersze od takiego na różdżkę. Zmarszczyła brwi i ostrożnie postawiła je przed sobą. Miała opory moralne przez otwieraniem go, bo obawiała się, że naruszy to jakąś strefę intymną wuja, ciekawość jednak zwyciężyła i uniosło wieko. W środku leżał list zaadresowany przez Alberta Ollivandera, syna Garricka – sławnego wuja Amelii – do jakiejś kobiety. Otworzyła kopertę. Nie było daty.

Wiktorio!

Nie wiem, czy wyślę ten list, ale jeśli tak się stanie, to wiedz, że tylko z jednego powodu: nie chcę Cię stracić. Jestem gotów sprzedać sklep i pojechać za Tobą do Ameryki. W każdej chwili, naprawdę.

Jestem tchórzem, bo nie zrobiłem tego wcześniej, ale wiedz, że zdanie ojca nic dla mnie nie znaczą. Naprawdę. Proszę, uwierz mi. Byłem głupi, że zgadzałem się na te wszystkie rzeczy, ale po zdradzie Heleny ojciec był tak bardzo podłamany, a ja nie chciałem sprawić mu zawodu. Naprawdę. Nie sądziłem, że to tak się skończy.

Nie widzę żadnej innej opcji niż Ty. Nie potrafię spojrzeć Ci w oczy – nie po tym, co się stało – ale jeśli mi nie wybaczysz, wyrzuty sumienia będą mnie zżerać do końca życia. A pewnie i tak mnie będą zżerać. Pochowają mnie wyżartego od środka. Pusta skorupa.

Nigdy, przenigdy nie pozwoliłbym Helenie na to na oskarżenie na ogłoszenie całemu światu, że to przez nas zamierza się zabić. Wiem, że kłamała. Wiem, że był inny powód jej śmierci. Wiem, że go znajdę. A gdy już to zrobię, wyślę ten list, sprzedam sklep, mimo gniewu ojca, i odnajdę Cię, gdziekolwiek będziesz. Zawsze Cię odnajdę.

Albert

____________

Co to by było za opko bez odniesień do brytyjskiej monarchii. Chociaż ten Albert i Wiktoria to mi tak przypadkiem wyszli, przysięgam. (Helena już nie przypadkiem).

Whatever.

To jest totalny eksperyment, coś totalnie spontanicznego i dlatego taki placek bez polotu. Uznajcie to za propozycję. Jak chcecie coś więcej w temacie Ollivanderów dowolnej generacji (oprócz Garricka (wiki twierdzi, że tak miał na imię), bo nie lubię operować na postaciach dobrze znanych z kanonu), to jestem otwarta na komcie wszelakie.

Opko dedykuję Amelci, która użyczyła imię mojej bohaterce, chociaż nikt jej o zgodę nie pytał.

(Tak, Amelciu, Dramione się pisze).

Następny post pewnie w Walentynki i będzie fajniejszy, obiecuję :').