2040 [GH] [BLOGMAS]

Rose zerwała kolejną kartkę kalendarza.

17 grudnia 2040

To ta ojcowska żyłka, pomyślała, strofując się, że nigdy nie zrywa kartek o czasie, tylko zawsze wieczorem.

Usiadła z powrotem przy stole i utkwiła spojrzenie w piekarniku. Nie mogła się doczekać, aż ciasto powitalne wreszcie się upiecze. Tak bardzo korciło ją, żeby użyć magii… ale musiała być silna, w końcu założyła się ze Scorpiusem, że da radę upiec to ciasto tylko dzięki swoim kucharsko-piekarskim zdolnościom.

Minęło prawie dwadzieścia lat, a on dalej nie potrafił sobie wyobrazić najprostszej czynności bez magii. Mógłby dawać dzieciom lepszy przykład.

Spojrzała na zegarek wiszący nad kuchenką. Zaraz powinni tu być, a ciasto ledwie wyrosło.

Rose rozejrzała się po kuchni, jakby upewniała się, czy na pewno jest sama i nikt jej nie widzi, po czym wyszarpnęła różdżkę z buta (dalej te same szkolniackie nawyki…) i wyszeptała zaklęcie. Żeby na pewno nikt nie usłyszał. Wyjęła idealnie upieczone ciasto z piekarnika i chwyciła już przygotowany lukier. Zaczęła ręcznie nakładać go na placek – nie mogło przecież wyjść idealnie.

Gdy układała ostatnie różyczki na wierzchu, drzwi do kuchni otworzyły się i stanął w nich jej mąż, Scorpius Hyperion Malfoy.

– Zobacz, kogo ci przywiozłem! – zawołał od progu, a zza jego pleców wyleciały dzieci.

Rose złapała swoje skarby w objęcia i natychmiast została zasypana opowieściami. Pocałowała blade czoło Lyntona i potarmosiła blond grzywę Ingrid, połowicznie tylko skupiając się na ich historiach. Ingrid wyglądała na oburzoną czymś, co zrobiła mała Hermiona, a Lynton miał prawie łzy w oczach, kiedy opowiadał o wyczynach Harper. Zawsze był takim wrażliwym chłopcem…

Żeby ich udobruchać, Rose chwyciła świeżo przystrojony tort powitalny i uroczyście zapowiedziała, że nic, co wiąże się ze szkołą, nie ma prawa zaprzątać ich głów aż do Bożego Narodzenia. Dzieci wydały z siebie radosne okrzyki.

Wieczorem, kiedy Lynton i Ingrid już dawno spali po męczącej podróży pociągiem i dniu pełnym wrażeń, a zestresowany jutrzejszym rodzinnym zjazdem Albus wreszcie wyjął głowę z kominka Malfoyów, Rose i Scorpius mieli wreszcie chwilę dla siebie.

– Jak tam Lily? Bardzo przeżywa swoje pierwsze Boże Narodzenie w roli gospodyni?

Rose westchnęła w odpowiedzi.

– Mama mówi, że dostaje świra i z ciotką Ginny nie mogą jej uspokoić. Ale to i tak nic w porównaniu z Alem, który dosłownie postradał zmysły, organizując przejazd i miejsce do spania dla całej rodziny.

– Całej całej? – zdziwił się Scorpius. Rose uśmiechnęła się błogo.

– Nie da się ukryć, że twój tata był niezwykle poruszony naszym zaproszeniem.

– Dopiero teraz mi o tym mówisz?

– Tak – przytaknęła. – Bo zaprosiłam też twojego dziadka.

Scorpius zakrztusił się.

– Nie martw się, odmówił. Mają z babcią Cyzią jakiś bankiet i koniecznie muszą się tam stawić. – Wzruszyła ramionami. – A tak to wszyscy. Nawet Louis z chłopakiem przyjechali z Francji.

– Teraz rozumiem Albusa i jego plany zwoływania wszystkich z trzytygodniowym wyprzedzeniem. – Pokiwał powoli głową.

Rose zachichotała i wtuliła się w męża. W posiadłości Lily byli już Hermiona, Ron, Harry, Ginny, Molly i Artur, James, Emma i dzieci. Albus przechowywał u siebie Louisa z partnerem, Teddy’ego i Victoire z dziećmi, Dominique i Freda. Na przyjazd czekali jeszcze wujkowie – bracia Rona, ich dzieci i ewentualne wnuki – oraz wszyscy Malfoyowie, wliczając w to Rose. Aha, no i dziadkowie Granger!

Ta magiczna przybudówka zaczęła nagle nabierać sensu. Rodzina faktycznie była duża. Cała ta świąteczna akcja przypominała Rose wielkie wakacje Weasleyów między piątą a szóstą klasą.

     – Hej, zapomniałem! – Scorpius wyswobodził się z uścisku Rose.

     – O czym?

     Scorpius wybiegł z pokoju i po chwili wrócił, ściskając małe, płaskie pudełko. Wyjął z niego zasuszoną jemiołę. Rose uśmiechnęła się i pozwoliła mu mówić, mimo że wiedziała, co powie.

– Skoro w tym roku nie jedziemy do Nory, a jutro już wyjeżdżamy, postanowiłem przenieść naszą tradycją na inny grunt, dosłownie.

     Rose uśmiechnęła się. Scorpius wyjął zasuszoną, pokruszoną i połamaną gałązkę jemioły i uniósł w górę.

     – Dokładnie tak, jak za pierwszym razem – wyszeptał i nachylił się nad żoną.

     Rose obudziła się w swoim dormitorium zlana potem. Widziała przez okno ledwo wschodzące słońce, a pod nogami łóżek kufry gotowe do podróży do domu na ferie zimowe. Laurel czytała książkę, Morgan Bell pochrapywała w swoim łóżku, Diamond Thomas okupowała łazienkę.

– Jak się spało? – zagadnęła wesoło Laurel.

Rose otworzyła usta, aby odpowiedzieć, ale ostatecznie tylko wzruszyła ramionami.

Nikomu nie opowie o tym śnie. Nie daliby jej spokoju.


Dzień 17!!11
Takie tam, nic szczególnego. Ale miałam wielką ochotę to napisać!
Jak widzicie, piszę opka w kolejności waszego wyboru w ankiecie, ale nie wykluczam, że będzie ich więcej niż pięć.