Piórko na wietrze [Lament oceanu]

Przeczytaj poprawioną i rozszerzoną wersję opowiadania! E-book do pobrania tutaj.

__________________________________________________

– Co to ma być, kurde?! – krzyknął stary Baxter. On zawsze krzyczał, ale w gruncie rzeczy mały Jim bardzo go lubił.

– Zet – odparł dzieciak buńczucznie.

– To nie jest zet, chyba cię, kurde, pogrzało, młody. Poprawiasz to.

Mały Jim wydął wargi i zaczął wymazywać koślawe litery.

– James? – Mama pojawiła się w drzwiach izby, a stary Baxter podszedł do niej.

– Słucham cię, Donno – oznajmił wyjątkowo jak na siebie kulturalnie.

– Czy mógłbyś pomóc mi z rurami? Znowu nic nie działa.

– Jasne, tylko dobijemy zet.

Mama wróciła do kuchni i usiadła przy stole. Pstrąg, kot przybłęda, na którego zatrzymanie nalegał Jim, wygrzewał się przy palenisku. Mruczał rozkosznie.

Z rurami wszystko było w porządku, Baxter doskonale o tym wiedział, kiedy po kilkunastu minutach dosiadł się do Donny. Spojrzał na nią wyczekująco.

– James, jestem ci naprawdę wdzięczna za wszystko, co dla nas robisz… – Baxter burknął coś pod nosem – ale muszę cię prosić o pomoc.

– Słucham. – Jego zwyczajna zgorzkniała mina nie wyrażała żadnych emocji.

– Martwię się o Jima. Nie ma żadnych przyjaciół i właściwie nie wychodzi z domu, odkąd przestał pytać o ojca. Myślę, że on zamyka się przed światem i nie potrafię mu pomóc. Jesteś dla nas jak rodzina, James. Mógłbyś z nim porozmawiać?

– Przestał pytać o ojca? – Baxter wyglądał na zaniepokojonego. – Powiedziałaś mu coś?

– Nie, po prostu któregoś dnia nie zapytał. Może czegoś się domyślił?

Baxter zagryzł wąskie wargi i przez chwilę milczał. W końcu pokiwał głową na znak, że zgadza się zrobić, o co go poproszono.

– Dziękuję – wyszeptała Donna i ścisnęła go za dłoń leżącą na blacie.

Baxter wrócił do Jima. Dom miał tylko jedną izbę oprócz kuchni, więc zazwyczaj uczyli się na dworze, nawet zimą, ale w ostatnich dniach temperatura sięgała nawet minus dwudziestu stopni i Jim skarżył się, że odmarzają mu palce. W domu nie było o wiele cieplej, bo jedyne palenisko znajdowało się w kuchni, a ogrzewania nigdy nie zamontowano. Na chłopca jednak wyraźnie działało samo otoczenie, bo zdejmował nawet kurtkę. Baxter nie zdobył się choćby na ściągnięcie czapki.

– Jak ci idzie? – zagaił zaskakująco przyjacielsko. Jim tylko wypuścił nosem powietrze. Zabrzmiało bardzo groźnie i oznaczało, że zet dalej jest koślawe. Baxter poklepał chłopca po plecach. – Nie no, kurde, lustrzanie?! Chłopie, kurde, skoncentruj się! – wyrzucił z siebie po spojrzeniu na zeszyt. Jego twarz zrobiła się czerwona.

– A weź się w ogóle – wymamrotał Jim i ze względu na delikatną sytuację James udał, że nie dosłyszał. Normalnie dzieciak dostałby za taką odzywkę lanie albo co najmniej srogi opieprz.

Po kolejnych krzywych linijkach mały Jim rzucił długopisem. Ostatnio coraz częściej zdarzały mu się takie wybuchy złości, co wszyscy w jego otoczeniu (co oznaczało mamę, Baxtera i młynarza) starali się łagodzić, ale nie karać, bo ze względu na sytuację, drażliwość dzieciaka była jak najbardziej zrozumiała. Stary Baxter czuł już jednak podniesione ciśnienie, więc wcale nie zamierzał głaskać bachora po głowie.

– Zachowuj się, gówniarzu!

Kiedy krzyczał w złości, pluł. Jim z obrzydzeniem przetarł policzek i nic nie odpowiedział. Baxter poczuł wrzącą w nim wściekłość.

– Nie odpowiesz, tak?! Nie odpowiesz, kurde! Jesteś, kurde, taki sam, jak twój ojciec! Bezczelny, brudny, kurde, gówniarz!

– Co pan robi?! – zawołał Jim piskliwym tonem, kiedy ręce Baxtera powędrowały w jego stronę. Mężczyzna zatrzymał się. Słyszał już te słowa i nie podobał mu się sposób, w jaki chłopiec to powiedział. Tak samo powiedział je Hänsel wtedy.

– Mówię, kurde, prawdę – odparł, sapiąc. – Koniec lekcji, spadaj stąd.

– Ale to mój dom! – zaprotestował Jim.

– Powiedziałem SPADAJ STĄD! – wrzasnął Baxter, a chłopiec od razu wyszedł.

– Mamo, staremu Baxterowi odbiło – poskarżył się, kiedy tylko zamknęły się za nim drzwi.

– Nie mów tak, skarbie – odpowiedziała mechanicznie Donna, mieszając ziemniaczaną papę w garnku. Jim skrzywił się, rozpoznając zapach. – Co się stało?

– Nawrzeszczał na mnie!

– A co zrobiłeś? – zapytała Donna, wzdychając.

– Nic – odparł gładko mały Jim. – Ale on obraził tatę! Nie mówi się źle o zmarłych, prawda?

Łyżka wypadła mamie z dłoni.

– Kto ci powiedział, że tata umarł? – zapytała grobowym tonem. Jim zmieszał się i zrobił czerwony.

– No… niby nikt, ale Baxter powiedział raz „a może on nie żyje, co byś wtedy zrobił?” i wydało mi się to dobrą wskazówką... I w ogóle – dodał, kiedy mama nie zareagowała. Dopiero po kilku sekundach odwróciła się i powiedziała:

– Idź do młynarza. Potrzebujemy mąki.

– Ale…

– Idź. Do. Młynarza – wycedziła, a Jim nieco się przestraszył, bo nigdy nie słyszał, żeby mówiła takim tonem. Chwycił kurtkę i wyszedł, nie przejmując się nawet, że nie ma czym zapłacić młynarzowi. Kiedy zamknął drzwi, usłyszał jednak ciężkie i nierówne kroki starego Baxtera i jego dziecięca ciekawość wzięła górę. Zgiął się wpół i podbiegł pod okno. Z ust wylatywały mu małe obłoczki pary, a palce bolały z zimna, bo nie wziął rękawiczek. Pstrąg ocierał mu się o nogi. Nie zwracał jednak na to uwagi, bo uważnie przysłuchiwał się rozmowie dorosłych.

– Dlaczego mu to powiedziałeś? – wysyczała mama.

– Bo zasługuje, żeby coś wiedzieć, kurde – odpowiedział Baxter, wyraźnie siląc się na spokój.

– Ale zasługuje też na prawdę, nie na kompletną wyssaną z palca bzdurę!

– I kiedy zamierzałaś mu powiedzieć tę prawdę?! Kiedy skończy, kurde, osiemnaście lat?! Powodzenia.

Serce Jima usiłowało wyrwać się z piersi, a jego oddech zdecydowanie przyspieszył.

– Może jeszcze nie byłam gotowa, żeby…

– Ale on chciał wiedzieć! – wybuchł Baxter. – Codziennie, kurde, pytał o to kilka razy, co miałem odpowiadać?!

– Zmieniać temat! – mama też krzyczała coraz głośniej. – Jeśli już chciałeś mu powiedzieć, to…

– Nie zamierzałem mu nic, kurde, mówić! – Baxter wrzasnął jeszcze głośniej. – Tylko zasugerowałem, w jaki niby sposób miałem mu, kurde, powiedzieć no sorry, twój ojciec to buc i po prostu sobie, kurde, poszedł, bo znudziło mu się bycie, kurde, ojcem? W JAKI SPOSÓB sobie to wyobrażasz, kurde, Donna?! W JAKI?!

Zarówno po twarzy mamy, jak i Jima zaczęły płynąć łzy. Ta pierwsza jednak nie zdążyła odpowiedzieć Baxterowi, bo zapłakany chłopiec wbiegł z powrotem do domu.

– Powtórz to jeszcze raz! – krzyknął. Trzęsła mu się broda.

– Jim. – Mama zakryła sobie dłonią usta i pokręciła głową. – Przepraszam, my… my nie powinniśmy…

– Nie powinniście mnie okłamywać! – wrzasnął, aż szyby zadygotały. – NIE. POWINNIŚCIE. KŁAMAĆ!

– Przepraszam – wydukała Donna jeszcze raz.

– Gdzie jest tata? – zapytał Jim nieco spokojniej, jednak jego oczy płonęły, a policzki miał mokre od łez.

– Usiądź.  – Baxter podsunął mu krzesło. – Tak na wszelki wypadek.

– I błagam cię, Jim, nie denerwuj się – wyszeptała mama. Chłopiec nie odpowiedział. Donna kucnęła obok krzesła i przytuliła płaczącego Jima. – Trzy miesiące temu twój tata powiedział, że jest zmęczony. Że nie odpowiada mu takie życie tutaj. – Mama otarła łzę. Syn mocno objął ją za szyję. – Co na pewno pamiętasz, powiedział ci, że wypływa na kilka dni i niedługo wróci. – Jim pociągnął nosem. – Kiedy wychodził, trochę się ze mną pokłócił i po prostu od tamtej pory go nie widziałam. On odszedł, Jim. Nie miał wypadku, nie zaginął na morzu, po prostu od nas odszedł.

– Ale żyje? – zapytał rozpaczliwie.

– Nie wiem – przyznała szczerze mama i pocałowała syna w czubek głowy. – Mam nadzieję.

Chciała dodać coś jeszcze, ale Jim wstał, podszedł do kufra i wyjął swoje rękawiczki. Odwrócił się, spojrzał w oczy Baxterowi i bardzo wolno i bardzo spokojnie oznajmił:

– Okłamał mnie. Nienawidzę go.

– Nie mów tak, Jim – poprosiła mama, a do jej oczu znowu napłynęły łzy. Chłopiec nie zwrócił na nią uwagi.

– Ty też mnie okłamałeś. – Dalej patrzył nauczycielowi w oczy. – Ciebie też… – zawahał się na moment – nienawidzę. Nienawidzę. NIENAWIDZĘ CIĘ!

Baxter otworzył usta, ale Jim wybiegł z domu. Donna i James popatrzyli po sobie, byli zszokowani. Dopiero po kilkunastu sekundach udało im się zareagować. Wybiegli przed chatę, ale Jima już nie było. Donna zapadała się po kolana w śniegu, nie miała butów. Baxter okropnie zaklął.

– Chyba powinniśmy dać mu trochę czasu – zaproponował. – Jeśli nie wróci za godzinę, pójdę go poszukać. Chodź, zrobię ci kakao.

– Nie mamy kakao.

– To miętę.

Objął Donnę ramieniem i zaprowadził z powrotem do domu.

Tamtego dnia było już ciemno, kiedy Hänsel utulił Jima do snu i powiedział mu, że musi wypłynąć, ale niedługo wróci. Donna, usłyszawszy to, wściekła się.

– Jak to wychodzisz? O tej porze? Na ryby? To nie sezon na pstrągi – przypomniała, siląc się na spokój.

– Tak – odparł Hänsel, wyraźnie zirytowany. – Wychodzę, nie wiem kiedy wrócę.

– A w ogóle zamierzasz wrócić, czy może znudziło ci się też bycie mężem i ojcem?

– Wiem, do czego pijesz, Donno, ale ten człowiek jest współodpowiedzialny za śmierć mojej siostry…

– Ten człowiek – przerwała mu stanowczo – zapewnił nam dach nad głową i pożywienie, kiedy ty nie byłeś w stanie lub nie chciałeś tego zrobić. I nie miał nic wspólnego ze śmiercią twojej siostry. Znalazłeś sobie kozła ofiarnego po prostu.

– Ohoho, widzę, że mamy tutaj fanklub wspaniałego człowieka, jakim niewątpliwie jest James Baxter! To szczur, Donno, szczur. Wspomnisz moje słowa.

– Na razie to ty zachowujesz się jak szczur albo jak rozkapryszone dziecko. Dorośnij, Hänsel, tylko szybko, zanim pozdychamy z głodu.

– Słuchaj, jeśli James Baxter to dla ciebie taki wspaniały człowiek, to dlaczego to za niego nie wyszłaś za mąż?! Może boisz się, że ciebie też zostawi z gruźlicą?! – Hänsel podniósł głos.

– Tu wcale nie chodzi o niego – w Donnie narastało poirytowanie – tylko o ciebie. Masz syna, który cię potrzebuje, przestań rozpamiętywać przeszłość, skup się na tym, aby zapewnić mu godną przyszłość.

– Uczysz go jakichś bzdetów, żaden król nie umie czytać, a ty katujesz syna głupimi literami i śmiesz mnie pouczać o zapewnianiu godnej przyszłości? Lepiej zadbaj, żeby umiał poradzić sobie na ulicy!

– Lepiej zadbaj, żeby w ogóle nie musiał przekonywać się o tym, jak jest na ulicy! – warknęła zdecydowanie za głośno Donna. Hänsel popatrzył na nią z obrzydzeniem i odwrócił się.

– Wychodzę. Zapal świecie na grobie Gretel. Nie czekaj ze śniadaniem.

– Jutro? Pojutrze też?

– Nigdy.

I wyszedł.

Jim lubił przychodzić na plażę, kiedy chciał być sam. Miał tu swoje specjalne miejsce, o którym nikt inny nie wiedział, kawałek lądu z trzech stron zalany wodą, a z czwartej odgrodzony stromym klifem. Trzeba było przejść po falochronie, aby się tam dostać.

Jim usiadł na powalonym pniu drzewa, założył ręce na piersi i utkwił wzrok w morzu. Głupi dorośli. Głupi rodzice. Głupi Baxter. Głupi tata. Głupi głupi głupi.

Wstał i zaczął chodzić w tę i z powrotem wzdłuż brzegu. Woda zalewała mu buty i wkrótce były całe przemoczone, ale miał to gdzieś. Wściekłość wręcz go rozsadzała, miał ochotę czymś rzucić, ale nie miał czym, zostawało mu tylko chodzenie.

Nagle jego uszu dobiegł śpiew, a był to zdecydowanie najsłodszy i najpiękniejszy śpiew, jaki słyszał w życiu. Magnetyczny i hipnotyzujący, każący mu wspiąć się na falochron i iść, aż nie skończyły się pniaki. A i wtedy lekko wychylił się w stronę morza, aby lepiej słyszeć. Wtem z wody wynurzyła się kobieta. Miała dziwne srebrne oczy, fioletowe usta i siną skórę. Jim uznał, że pewnie zmarzła. Przykucnął i wyciągnął rękę w stronę nieznajomej.

– Cześć, jestem Jim.

Uścisnęła jego dłoń, ale nic nie powiedziała. Uśmiechnęła się szeroko.

– Co tutaj robisz? Nie jest ci zimno?

Wciąż milczała.

– Mnie jest trochę zimno, wiesz? Woda jest zimna zimą. I jeszcze wieje. Buty mi przemokły.

Przechyliła nieco głowę.

– Wiem, gdzie będzie ci lepiej – powiedziała w końcu, a głos miała słodki i anielski. Jimowi od samego słuchania zrobiło się trochę cieplej. – Zaprowadzę cię, chcesz iść ze mną?

Chłopiec obejrzał się za siebie. Był już daleko od brzegu i nie widział stąd domu, klif skutecznie go zasłaniał. Przez chwilę zastanawiał się, gdzie jest mama, ale zaraz przypomniał sobie, jak wszyscy go okłamali i odwrócił się z powrotem w stronę kobiety.

– Jasne – odpowiedział zdecydowanym tonem. Nieznajoma zachichotała i odpłynęła kawałek. Jim podrapał się w głowę. – Ej, ale… nie umiem pływać. – Jego policzki lekko się zaróżowiły. – Nie ma innej drogi?

Kobieta zmarszczyła brwi. Była bardzo ładna. Jim pomyślał, że prawie tak ładna, jak mama, ale na pewno nie robiła tak dobrych ciastek z miętą i na pewno tak dobrze nie przytulała. Nagle zatęsknił za domem i ciepłem paleniska. Zatęsknił za miauczeniem Pstrąga.

– O nie, chyba nie chcesz już iść? – zapytała nieznajoma rozpaczliwym tonem. – Jeszcze się ze mną nie pobawiłeś.

Jim uwielbiał się bawić, lubił zabawę dużo bardziej od nauki liter z Baxterem, dlatego od razu poczuł podekscytowanie i oczy mu się zaświeciły.

– A w co chcesz się bawić?

Znów się uśmiechnęła, ale w jej uśmiechu było coś przerażającego. Oddaliła się odrobinę, złożyła usta, jakby chciała dać komuś buzi i delikatnie dmuchnęła. I nagle… fale pokrył lód i w jednej chwili morze zamarzło. Jima ogarnęła ekscytacja.

– Ale fajnie! – zawołał, a oczy prawie wyleciały mu z orbit. – Jesteś jakąś wróżką?

– Znajdź mnie – powiedziała nieznajoma z uśmiechem i schowała głowę pod wodę. Dziura od razu zamarzła. Jim natychmiast zeskoczył z pieńka, a lód pod jego nogami trochę popękał. Nie zwrócił na to uwagi. Przez cienką taflę idealnie widział, co dzieje się w głębinach. Nagle zobaczył uśmiechniętą twarz nowej koleżanki. Pomachała mu i odpłynęła. Jim zauważył teraz, że była syreną, ale nie miał czasu się nad tym zastanowić, bo od razu pobiegł za nią. Musiał przyznać, że była bardzo szybka.

Donnę obudził brzęk tłuczonego szkła i miauczenie Pstrąga. Strąciła kubek ze stołu. Wyjrzała przez okna, robiło się już ciemno. Nie miała pojęcia, dlaczego zasnęła, ale z drugiego pokoju dobiegało chrapanie Baxtera. Przez moment nie mogła sobie przypomnieć, co się działo, ale chwilę później świadomość ostatnich wydarzeń uderzyła w nią jak rozpędzony pociąg. Zerwała się z krzesła, wsunęła stopy w pierwsze lepsze buty i wybiegła w mróz. Biegła i zapadała się w śniegu, ale niestrudzenie brnęła przez siebie. Nie była pewna skąd, ale wiedziała, gdzie najpierw powinna się udać – do portu. Być może zadziałał matczyny szósty zmysł.

Buty i spódnica szybko jej przemokły, ale nie zwracała na to najmniejszej uwagi. Wiedziała, że musi znaleźć Jima, zanim zrobi się ciemno. Jeśli coś by mu się stało, nigdy by sobie nie wybaczyła. Do końca życia męczyłyby ją okropne wyrzuty sumienia. Potknęła się i wylądowała twarzą w śniegu. Szczypało. Podniosła się niemal natychmiast i ruszyła jeszcze szybciej. Była cała mokra i zaczerwieniona od mrozu. Łzy na jej policzkach mieszały się z błotem i roztopionym śniegiem. Wiatr smagał jej włosy i przylepiał ubranie do ciała. Dygotała, ale wiedziała, że kiedy zobaczy Jima całego i zdrowego, to wszystko przestanie mieć znaczenie.

Musiała zejść z klifu, ale pod grubą warstwą śniegu ciężko było znaleźć właściwą ścieżkę. Wymacała nogą kawałek wydeptanej drogi i przeniosła na nią ciężar swojego ciała.

Spadła.

Sturlała się prosto pod stopy klifu. Mimo że brudna i jeszcze bardziej przemoczona, była wdzięczna za ekspresową przeprawę. Wstała z ziemi i otrzepała się. Nagle ktoś zawołał ją po imieniu. Odwróciła się i zobaczyła Jamesa Baxtera stojącego na szczycie klifu. Za nim z jakiegoś powodu szedł Pstrąg. Poczekała, aż bezpiecznie zejdą i staną obok niej.

– Mogę się okazać, kurde, pomocny – wydyszał Baxter. Klif zawsze go męczył. Donna nie odpowiedziała, tylko chwyciła spódnicę w dłonie i z nową energią pospieszyła przez zaspy, aż wreszcie śnieg zamienił się w beton. Wiedziała, że jest w porcie, ale nie słyszała szumu fal. Zdała sobie nagle sprawę, że zrobiło się już zupełnie ciemno. Pstrąg miauknął.

– Czemu się zatrzymujemy? – zapytał znów zdyszany James. Nadążanie za matką szukającą dziecka sprawiało mu trochę trudności.

– Nie wiem – wyszeptała Donna. – Nie wiem, co teraz. Myślałam, że będzie tutaj, ale nic nie widzę. Dlaczego nie świecą latarnie? – Znowu miała łzy w oczach.

– Książę znowu tnie koszty, zapalają je dopiero o konkretnej godzinie – wymamrotał Baxter. Chwilę przebierał nogami w miejscu. – Słuchaj, nie możemy tu tak, kurde, stać. Chodź, przejdziemy się, może schował się przed wiatrem na którejś łodzi.

Donna niemal niezauważalnie kiwnęła głową i ruszyli. Pstrąg dzielnie towarzyszył im w oględzinach pierwszych sześciu łajb, aż w końcu stanął na brzegu i zaczął miauczeć. Donna nigdy nie słyszała, żeby tak głośno miauczał.

– Co jest, kocie? – zapytał przyjacielsko Baxter. Pstrąg dalej miauczał. – O co chodzi?

I wtedy usłyszeli chłopięcy krzyk.

– JIM! – krzyknęła Donna i nie zastanawiając się nawet chwili, pobiegła przed siebie. Baxter i Pstrąg zostali na brzegu. Nagle rozbłysły nieliczne latarnie. James pierwszy raz w życiu widział tak wielkie fale zamarznięte jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Wiedział, co to oznacza. Syreny. Poczuł napływającą żółć i bez wahania ruszył za Donną, która już zbliżała się do majaczącej w oddali sylwetki.

– Mamo! Mamo, pomocy!

Wdech.

– Mamo!

Wydech.

– Proszę!

W ogóle nie zwracała uwagi na kroki, dopóki nie chwyciła syna w ramiona. Zaczęła całować go po głowie, a on przywarł do niej, płacząc. Dopiero po kilku sekundach Donna zobaczyła, co wywołało w Jimie taki strach.

Lód był popękany. Wyglądał jak rozbite lustro. Jej szaleńczy bieg też na pewno nie poprawił tej sytuacji. Wzięła głęboki oddech. Donno, zapytała samą siebie, poślubiłaś wilka morskiego czy nie? Bierz się w garść.

Wiedziała, że Jim nie może zobaczyć, że się boi.

– Skarbie, posłuchaj – zaczęła, a syn spojrzał na nią czerwonymi oczami – musimy bardzo ostrożnie wrócić na brzeg. Powoli. Na kolanach, uważaj, gdzie stajesz, dobrze? Chodź, pójdziemy razem.

Mały Jim pokiwał głową i wytarł nos rękawem. Niepewnie przesunęli kolanami. Lód nie zareagował. Donna wstrzymała oddech i starała się nie zwracać uwagi na jakąś wielką rybę krążącą pod nimi. Mocno chwyciła syna za rękę i razem, ramię w ramię, wyruszyli w drogę powrotną.

W pewnym momencie lód zaczął pod nimi skrzypieć, a Donna instynktownie odmówiła w myślach modlitwę. Chyba zadziałała, bo morze znowu się uspokoiło.

W połowie drogi zauważyła machającego w ich stronę Baxtera. Chyba coś krzyczał. Nie mogła zrozumieć dokładnie przez ten wiatr.

– Uważaj…! To…! Ja…! Może…! Na pew…! Kur…! NADPŁYWA!

Otworzyła usta, żeby odkrzyknąć, że zupełnie nic nie rozumie, ale w tym momencie lód pod nią zaskrzypiał.

Instynktownie popchnęła Jima.

Ciemność.

Woda.

Tlen. Proszę.

Zimno.

Czyjaś ręka?

– Mamo? Mamo, nie!

Zimno. I woda.

A potem już tylko ciemność.

Jim nie płakał. Baxtera martwiło, że nie płakał, ale może był w szoku. Sam James co chwila ocierał łzy, bo nie chciał, żeby chłopiec je zobaczył. Był jednak zbyt pochłonięty gapieniem się w ogień i głaskaniem Pstrąga.

– Niech ten, kurde, kot już się zamknie – wymamrotał Baxter, ale zdawał sobie sprawę, że on tak po prostu nie miauczy. On na swój sposób opłakuje Donnę.

Baxter zatrzasnął skrzynię i załadował ją na powóz.

– Zbieraj się, jedziemy – powiedział do Jima, który nawet nie zareagował. – Kurde, jedziemy – powtórzył i podniósł chłopca. Zapakował go do powozu. Jimowi nawet nie drgnęła powieka. Kot rozmiauczał się jeszcze bardziej. – Zamknij się w końcu. Ciebie też stąd potem zabiorę – przypomniał Pstrągowi i usadowił się obok woźnicy. Wykonał dłońmi gest przypominający trzepotanie skrzydeł. Woźnica odpowiedział tym samym.

– Dokąd? Do ciebie? – zapytał, siląc się na pogodny ton.

– Do sierocińca – odparł Baxter grobowym tonem. Woźnica zmarszczył brwi.

– Myślałem, że…

– ŹLE myślałeś, kurde. Nie jestem jego ojcem, a Hänsel nie życzyłby sobie, żebym próbował nim być.

– Z tego, co kojarzę, sam nie jest wzorem – odparł woźnica zgorzkniale.

– Jim ma go za idola, kurde. Poza tym nie to obiecywałem i, kurde, nie na to się pisałem. Donna była złotą kobietą, ja jestem nędznym, kurde, szczurem.

– Więc?

– Więc do sierocińca. Kurde – powtórzył nieznoszącym sprzeciwu tonem. Wyjął piersiówkę i mocno z niej pociągnął.

Powóz odjechał. Jeździe towarzyszył stukot kopyt, szum deszczu i cichy szloch dziecka, które miało nadzieję, że nikt go nie słyszy. W końcu tata mówił, że mężczyźni nie powinni płakać przy innych.

________________

Przy tym najlepiej mi się to pisało. Dotąd najkrótsze syrenki, ale to dobrze, bo poprzedzają te najdłuższe i najtrudniejsze do napisania.

Okej, przyznaję, jestem potworem. Proszęniebić, żałuję, ale cóż mogę zrobić.

Sprawdzone tylko pobieżnie, bo jutro wyjeżdżam i musiałam się spiąć. Mam nadzieję, że mi wybaczycie.

Jeśli kiedyś będę mieć kota, nazwę go Pstrąg.

Przypominam o wywiadzie (link na górze), bo może macie teraz jakieś pytania. Niestety. nie udało mi się zmieścić do tego opowiadania wszystkiego, co chciałam, tak więc pytajcie, jak najbardziej.

Pierwsza część, druga, trzecia, piąta.