Oczy [Harry Potter]

Minęło dziewiętnaście lat. Dziewiętnaście lat. Na jego twarzy pewnie pojawiły się już zmarszczki, a może zapuścił brodę. Czy ma żonę? Czy ma dzieci? Gdzie pracuje? Kim jest teraz?

Kim był wtedy?

Petunia nie wiedziała, choć od dziewiętnastu lat zadawała sobie w kółko te same pytania. Budziła się rano, przecierała oczy i patrzyła na swoje odbicie w lustrze nad toaletką. Liczyła zmarszczki i szybko zabierała się do roboty, zanim zaczynały ją dręczyć wyrzuty sumienia. Najpierw zajmowała się sobą, potem domem. Sprzątała. Dużo i często. Idealny porządek, idealny ład stały się obsesją Petunii Dursley, bo dopóki miała zajęcie, nie znajdowała czasu na rozmyślanie. A rozmyślanie stało się jej największym wrogiem.

Czasem, kiedy wielkie lustro w przedpokoju lustro było wyjątkowo uparte i smugi nie chciały znikać, wydawało jej się, że widzi odbicie kogoś stojącego za nią. Nie była pewna, czy to mężczyzna czy kobieta, bo jedynym, na co zwracała uwagę, były zielone oczy postaci.

Zawsze zazdrościła im tych oczu. Najpierw jej, ponieważ zawsze były takie wesołe i takie bystre – tak samo piękne, jak ona cała – a potem jemu, bo przypominały Petunii o niej. Przez ten krótki czas, kiedy nie widywała zielonych oczu, dziękowała Bogu, że sama takich nie ma, bo nie mogłaby znieść ich widoku w lustrze.

Pamiętała ten poranek, kiedy dowiedziała się, że już więcej nie zobaczy tych oczu. Oczywiście, wcześniej sama dokonała takiego wyboru, ale nigdy tak naprawdę nie przyjęła do wiadomości, że nie ma siostry. Przed Vernonem udawała, że wszystko jest w porządku i te nowiny wcale jej nie ruszają, ale kiedy tylko usłyszała chrapanie męża, Petunia zaczęła płakać. Nie spała tej nocy w ogóle i wstała jeszcze przed świtem.

– Ma oczy po matce – wyrwało jej się pewnego wieczora, kiedy patrzyła na zasypiających chłopców. Vernon spojrzał na nią, jakby postradała zmysły.

– Dudley ma oczy po mnie – przypomniał karcącym tonem. Petunia nie odpowiedziała. Obserwowała dziecko, dopóki nie zamknęło zielonych oczu i zasnęło na dobre.

Przez następne szesnaście lat zastanawiała się, dlaczego znów codziennie widzi te oczy. Zastanawiała się, czy jej zbrodnia na pewno była tak wielka, aby zsyłać za nią taką karę. Żałowała. Ale nie na tyle, by wykorzystać okazję i odpokutować.

Przez szesnaście lat uznawała te oczy za swoją karę, za przekleństwo. Teraz myślała, że może niebiosa ofiarowały jej szansę na odkupienie swoich win. Czyżby odrzuciła swoją szansę na przebaczenie?

Kara czy zbawienie?

Minęło dziewiętnaście lat. Każdego wieczora Petunia patrzy w sufit i zadaje jedno pytanie:

– Gdzie jesteś? – mówi cicho, aby nie obudzić męża. Zaciska dłoń na fotografii trzymanej pod poduszką i powoli zapada w lekki sen.

Powycierane zdjęcie przedstawia rodzinę. Mama i tata obejmują pulchnego synka. Nieco dalej, z boku, stoi chudy i niski chłopiec w okularach. W tle majaczy brama zoo.

***

Pierwszy dzień września Petunia zaczęła od podróży pociągiem, bo umówiła się na spotkanie ze swoją przyjaciółką Yvonne. Dawno się nie widziały, a przez niemal całe wakacje Yvonne gościła swoje wnuki. Obiecała, że do pierwszego września zdąży posprzątać i należycie się przygotować. Tak więc zgodnie z umową Petunia wysiadła na dworcu King’s Cross w Londynie. Yvonne przeprowadziła się do stolicy po tym, jak osiemnaście lat temu w tajemniczych okolicznościach zginął jej mąż. Dzięki zmianie miejsca zamieszkania, jej syn mógł ją częściej odwiedzać i pomagać.

Ludzie prędko przechodzili obok zgarbionej Petunii, która poczuła się nieco zagubiona w ogromnej hali. Dochodziła jedenasta. Nie miała pojęcia, gdzie szukać miejsca, w którym umówiły się z Yvonne. Bała się, że się spóźni, co byłoby w złym tonie. Oparła się o barierkę między peronami i ostrożnie rozejrzała dookoła.

I wtedy jej serce zamarło.

Znowu widziała te zielone oczy.

Należały do chłopca, którego nigdy wcześniej nie widziała. Szedł z ojcem prosto na barierkę między peronami dziewiątym i dziesiątym. Gdyby potrafiła oderwać oczy od miejsca, w którym zniknął, zapewne zastanawiałaby się teraz, czy mogłaby znowu dostać się na ten peron, gdyby spróbowała. Ale Petunia zastygła w miejscu. Czuła przyspieszone bicie serca i napływające do oczu łzy. Szybko wyciągnęła z torebki chustkę i otarła sobie oczy. Zaczęła odliczać, co zawsze pomagało jej się uspokoić. Po, jak jej się wydawało, chwili poczuła opadający na nią spokój i ruszyła żwawo przed siebie. Jednak kiedy mijała nieszczęsną barierkę, ktoś właśnie wychodził i wpadł na nią.

– Przepraszam – mruknął i odszedł szybko. Petunia popędziła za nim, stukając obcasami, jednak nie mogła go dogonić. Wreszcie zawołała:

– Harry?!

Zatrzymał się gwałtownie i powoli odwrócił. Gdzieś dalej jakaś kobieta machała ręką, aby się pospieszył, on jednak patrzył z niedowierzaniem na Petunię.

– Ja… – zaczęła, chcąc powiedzieć to wszystko, co cisnęło jej się na usta przez ostatnie dziewiętnaście lat. Zamiast tego wydobyła z siebie tylko: – Ma takie same oczy. Twój syn. Ma oczy Lily.

________________
Opko nie przechodziło żadnej korekty, więc wybaczcie wszystkie potknięcia.

To chyba oznacza, że mamy oficjalnie miesiąc Harry'ego Pottera, bo ostatnio tylko to mi w głowie. Nie wiem, jakaś taka faza. Na szczęście planuję jeszcze tylko opka Walentynkowe i jeszcze jeden krótki tekst i będzie koniec.
Na opko naszło mnie pod prysznicem, lol. A że potrzebowała odpoczynku od wszechobecnego szczęścia i słodyczy, które zaatakują was z tego bloga przy najbliższej okazji, to machnęłam.
Zawsze wierzyłam w Petunię i że po części jest ofiarą wpływów Vernona. Wiem, wiem, wybielam ją bardzo, ale to tylko fanfic.
I wiem, że nie zrobili sobie wtedy zdjęcia, w tym zoo. Ale w sumie nigdzie nie jest powiedziane, że nie. Ani że tak. Przymknijmy oko.
Bardzo chciałam dodać reakcję Harry'ego, ale wątpię, aby faktycznie była zgodna z moimi wyobrażeniami, więc sobie darowałam. Dopowiedzcie sobie sami, o!
Do zobaczenia czternastego :D!